Achterland

Een première van een dansvoorstelling is het begin van een langzaam rijpingsproces. Achterland ging eind november 1990 in première, de film werd pas gedraaid in de zomer van 1993.
Opvallend zijn de stoelen op het podium, een handelsmerk van Anne Teresa De Keersmaeker, net als de strenge mantelpakjes van de vrouwen, die overigens op hoge hakken dansen. Op de vleugel vertolkt Rolf Hind Études voor piano van Gyorgy Ligeti. De virtuoos uitgevoerde muziek activeert de handeling: fragmenten die beurtelings door vijf vrouwen en drie mannen worden gedanst. De dames ogen als zelfverzekerde zakenvrouwen, de vaak onwennige heren apen hen na, smeken al dansend om aandacht, maar tot een echt contact komt het nooit.
De Keersmaeker verdiept haar choreografie puur cinematografisch, door het gevecht tussen licht en schaduwpartijen, de dwingende cameravoering, afwisselend strakke travelings en ultrakorte bewegingen. Het uitgekiende camerawerk en de ijselijk precieze montage isoleren en erotiseren de lichaamsdelen die speels fetisjistisch onze belangstelling wekken.
Achterland is niet alleen een meesterlijke dansfilm, maar is ook dermate cinematografisch dat hij de meeste ‘echte’ films compleet in de schaduw stelt. In het moeilijke genre van de verfilmde choreografie stoot Achterland meteen door naar de top, in het gezelschap van illustere klassiekers als The Red Shoes van Michael Powell en het uitbundig finale ballet uit An American in Paris van Vincente Minelli.