Waarom heeft niemand mij verteld dat het zo erg zou worden in Afghanistan

De film is in de eerste persoon gemaakt, gedraaid en gedacht. De filmmaker kroop in het hoofd van een getraumatiseerde Afghanistanveteraan en liet - als het ware - die bange en depressieve soldaat de film maken. De ik, de soldaat en dus ook de filmmaker, filmt zijn omgeving met de camera van zijn mobiele telefoon. Zijn dagelijkse omgeving op een dagelijkse manier. Als een dagboek. Dagboek van een soldaat en toch ook dagboek van een filmmaker.
De hoofdpersoon, de filmmaker, blijft meestal binnen in zijn etagewoning in Amsterdam. Misschien dat hij zonder helm en geweer niet naar buiten durft. Spiedend filmt hij gebeurtenissen op straat. Overgevoelig voor spanning en geweld legt hij de opstootjes van rondhangende allochtone jongeren vast en het ermee verbonden politiegeweld. Hij registreert een verhardende omgeving. Een omgeving die zijn innerlijke angsten visualiseert. Zo geeft de film vorm aan een angst die feitelijk onbenoembaar is.
Er is nauwelijks dialoog. Het zijn de sfeervolle en soms wonderlijke beelden die het werk doen. Het is de subjectieve blik van de getraumatiseerde. Zijn verbeelde angst.
De telefoonbeelden hebben opzettelijk een lage resolutie. Het geeft ze een schilderachtige en abstraherende kwaliteit. Een experimentele benadering die misschien alleen vergelijkbaar is met de eerbiedwaardige experimentele traditie van het filmen met 8mm. De korrel van toen is de pixel van nu. (GjZ)