Todo todo teros

Iemand noemde Todo todo teros een film als een lappendeken. Dat was misschien niet positief bedoeld, maar je zou het wel zo kunnen zien: de lappendeken als metafoor voor een complexe en zowel speelse als serieuze collage van beschouwingen en impressies. Torres voegde diverse soorten materiaal samen en behandelde ze ook op diverse manieren. Het schijnt dat de filmmaker begonnen is met een soort filmisch dagboek over de Russische gids Olga die hij in Berlijn tijdens een festivalbezoek ontmoette. Een zeer persoonlijk verslag – zoals de hele film persoonlijk is, maar niet overal op een even directe manier. Zo geeft de film ook een impressionistisch portret van een groep filmmakers, muzikanten en andere kunstenaars in Manilla. Je mag aannemen dat ook hier sprake is van dagboekachtige opnamen, maar vooral het gebruik van teksten, in beeld of als voice-over, haalt de beelden weg uit een al te concrete of zelfs documentaire sfeer. Verder is er nog een meer fictionele kant: het relaas van een kunstenaar die zichzelf op een gegeven moment als terrorist ziet en aan dat denkbeeld een actie wil verbinden.
Het bijzondere van de film is de manier waarop alle verschillende invalshoeken, verhaallijnen, documenten, muziekvormen, teksten, en wat al niet, associatief worden samengebracht. De vorm lijkt aanvankelijk ruw en willekeurig, als het materiaal van een nog onvoltooide film, maar langzaam geeft de film, als een veeleisend muziekstuk, zijn melodie prijs. (GjZ)

• 

• 

•