Ten Skies

Op 16mm gefilmd omdat James Benning altijd op 16mm filmt. In zijn handen krijgt dit filmmateriaal een bijzondere kwaliteit die de vraag ‘Waarom geen video?’ overbodig maakt. En waarom geen 35mm? Omdat Benning graag alleen en in alle vrijheid werkt en daarom met gemakkelijk hanteerbare apparatuur wil werken. Als een landschapsschilder trekt hij er met zijn statief als ezel op uit om bewegende schilderijen te vangen. Of gevonden schilderijen ( found paintings ), zoals hij ze zelf noemt.
Waar Benning eerder de woestijn introk (voor bijvoorbeeld E l valley c entro ) of langs een reeks meren (voor 13 Lakes), bleef hij nu dicht bij zijn woonplaats, het bergdorpje Val Verde in Californië, en richtte zijn camera naar boven. Ten hemel. Om de lucht en de wolken vast te leggen - al is het beeld permanent in beweging. Zoals vaak bij Benning is de film helder, zo niet mathematisch gestructureerd. Tien shots van elk tien minuten. Zo eenvoudig. Zo streng ook. Toch is de film alleen dynamisch te noemen door de snelheid waarmee het gevangen licht verandert en dramatisch door de grote verschillen in toon.
De film bestaat niet alleen uit kijken. Luisteren is de andere helft van het verhaal. Buiten beeld klinken de geluiden van de grond die een eigen wereld oproepen en de ervaring van de kijker enorm verrijken. Een ervaring van grote schoonheid die - aldus de maker - in een tijd van vernietiging en oorlog nodig is. ( GjZ )