Serras de desordem

Carapirú is een nomadische indiaan die moet toezien hoe zijn familie bij een verrassingsaanval door veeboeren wordt uitgemoord. Hij slaagt erin te ontsnappen en zwerft tien jaar lang door het heuvelachtige centraal-Brazilië. In november 1988 wordt hij gepakt, tweeduizend kilometer verwijderd van de plek des onheils, en door Sydney Possuelo naar de hoofdstad Brasília gebracht. Possuelo is een ‘sertanista’ - een uniek Braziliaans fenomeen dat het midden houdt tussen boswachter, etnograaf en milieuactivist.
Carapirú’s verhaal komt in elke krant, en zijn afkomst en identiteit zorgen voor veel controverse onder antropologen en historici. Uiteindelijk wordt hij als Guajá-indiaan herkend door een tolk, die zelf op zijn achttiende wees is geworden en door dezelfde sertanista uit de handen van een wrede rancher is gered. En dan volgen bijzondere verrassingen.
Andrea Tonacci’s eerste productie sinds jaren, een meesterlijke, fascinerende vertelling in diverse filmische stijlen, is een pleidooi tegen onechtheid. De personages worden gespeeld door de betrokkenen. Tonacci: ‘De film is een soort documentair fictieverhaal over het overlappen van twee werelden en twee verschillende groepen mensen die samenleven en van elkaar afhankelijk zijn. Het is een poging om naar onszelf te kijken als mensen die in essentie gelijk zijn, eenmaal ontdaan van ons cultureel harnas en ethisch-morele wereldbeeld.’ (GT)