Les hommes

Waar in Michels vorige film, Sur la Terre (2004), een boot voorbijvoer aan een nog nauwelijks ontsloten natuurgebied, daar gaan de wetenschappers in Les Hommes in Groenland aan land. Hoewel de regisseuse met hen meereist, is ze niet geïnteresseerd in hun wetenschappelijke ambities of persoonlijke dromen. Door middel van een buitengewoon abstracte visualisering verbeeldt ze in dit verstilde essay de confrontatie tussen mens en dier, tussen mens en natuur, vanuit een veel wezenlijker perspectief. Bij Michel is er niet de mens die zich de natuur toeeigent, maar is er de natuur die een vreemde indringer observeert.
Als de mannen op Groenland aankomen, zijn ze louter vage silhouetten die gedreven worden door al even mistige bedoelingen. Langzaam maar zeker krijgen hun handelingen en motieven meer reliëf; nooit door dialoog, maar steeds doordat de regisseuse vanuit veelal vaste camerastandpunten op hen anticipeert, waardoor hun gedrag, als een gebarentaal, een herkenbare grammatica begint te krijgen. Gaandeweg de film toont de natuur zich even humeurig als nieuwsgierig en verandert een eerste aarzelende kennismaking in een iets intiemere verhouding. Wit en grijs gaan over in meer kleur, verbazing maakt plaats voor gewenning, totdat de mannen uiteindelijk bijna in het landschap opgaan. Maar de vervreemding blijft.
Michel maakt voelbaar hoe de kloof tussen de geologische en de menselijke tijd even groot en weids is als het poollandschap zelf. (GT)