Le prestige de la mort

Moullet, de nar van de nouvelle vague, speelt een oudere regisseur die zijn beste tijd heeft gehad. Hij komt met een plan om zijn bekendheid en status nieuw leven in te blazen: onder het motto ‘over de doden niets dan goeds’, faket hij zijn eigen dood en neemt de identiteit aan van een dode zwerver (die hij, typisch genoeg voor Moullet, vindt op een verlaten alp). De media hapt inderdaad – maar pas nadat Moullet zijn plan even in de ijskast heeft moeten zetten, omdat collega JLG overlijdt…
Op zijn gehele eigen, even cinefiele als komische wijze, speelt Moullet met de rol van het regisseur-zijn in het huidige filmklimaat, waarin de zon zelfs voor Franse veteranen niet meer schijnt. Het resultaat is een meesterlijk lijpe gniffelfilm voor kenners en liefhebbers.
Moullet: ‘Mijn vorige film, Les Naufragés de la D17 , ontleende veel aan de ludieke structuur van The Road to Yesterday, het meesterwerk van Cecil B. DeMille. Deze film is geïnspireerd op het basisidee van een andere film van DeMille, The Whispering Chorus (1917). Maar het thema dat ik hier onderzoek is heel actueel, je ziet het bijvoorbeeld ook in Il regista di matrimoni van Bellochio. De toon die bij DeMille dramatisch was, zit hier in het register van de grap. En terwijl je mij in Les n aufragés de la D17 bijna niet zag, ben ik in Le p restige de la mort in bijna alle scènes te zien, in de rol van… Luc Moullet.’ (GT)

• 

•