Familia Tortuga

Het beginpunt voor deze eindexamenfilm was het gevoel van verlies dat de regisseur overviel toen zijn grootmoeder stierf. Hij verloor niet alleen zijn oma, maar ook de centrale spil van zijn familie. In het moderne Mexico staan traditionele familiebanden onder druk. Waar vroeger elke verjaardag of feestdag een reden was om in groten getale bij elkaar te komen, maken de sociale en economische veranderingen dat familieleden steeds meer van elkaar gescheiden leven.
In Familia Tortuga is de moeder van een gezin weggevallen. De gehandicapte oom Manuel neemt de dagelijkse zorg voor zijn zwager en puberende neef en nicht over. Zij moeten een nieuwe manier vinden om met elkaar om te gaan. Als er een brief voor de overleden moeder arriveert, wordt duidelijk dat dat niet eenvoudig is.
Castro kiest voor een beweeglijke cameravoering en dynamische schnitts, die enerzijds de intermenselijke verhoudingen in het gezin intensiveren, maar vooral ook laten voelen hoe ze voortdurend om elkaar heen blijven cirkelen. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier, in een isolement dat de regisseur bijna tot een indringer maakt. Familia Tortugais daarmee niet alleen de verbeelding van een rouwproces, het is ook een stil en hartstochtelijk pleidooi voor werkelijke intimiteit en verbondenheid. Een doorvoeld debuut. (GT)