Dancing Bells

De kleine Uma, een schoolmeisje van elf jaar, heeft een ogenschijnlijk eenvoudige wens: ze wil op dansles. Ze is een Indiaas meisje en leeft in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Ook daar is niets uitzonderlijks aan, want sinds de Engelse koloniale tijd bestaat tien procent van de Maleisische bevolking uit mensen van Indiase afkomst. Hoe die groep oorspronkelijk leefde en buiten de maatschappij werd gehouden, heeft dezelfde filmmaker fraai in zijn eerste film The Gravel Road laten zien. Die film speelde ruim veertig jaar geleden op een rubberplantage, deze film speelt in de huidige tijd in de stad, en nog steeds blijkt de Indiase gemeenschap geen volwaardig deel uit te maken van de Maleisische samenleving. Mede daarom kan de zo gewone wens van Uma niet zomaar in vervulling gaan. Ze woont met haar moeder en haar oudere broer in het sleetse Brickfield. Haar broer heeft zijn school niet afgemaakt en is verbitterd vanwege hun leefomstandigheden. De criminaliteit lonkt.
Evenals in zijn eerste film tekent Menon een fraai realistisch en gedetailleerd portret van een familie die moet zien te overleven en die vooral ook haar waardigheid wil behouden. De film is geheel op locatie in Brickfield gedraaid en de cast bestaat uit lokale amateurs. Dat maakt Dancing Bells niet alleen authentiek, maar ook emotioneel. Het gaat om echte gevoelens van echte mensen op een echte manier verbeeld. ( GjZ )