Belle toujours

Eerbetoon aan Buñuel en diens coscenarist Jean-Claude Carrière voert twee memorabele personages uit de filmgeschiedenis bijna veertig jaar later nog eens tonele. Piccoli speelt opnieuw Henri Husson, die in het bezit is van het antwoord op een vraag die voor Sévérine van groot belang is. Sévérine wordt nu gespeeld door Bulle Ogier, die het feit dat Deneuve geen zin had in een reprise geheel doet vergeten. Inmiddels in de zeventig, herkennen de oude bekenden elkaar tijdens een concert, maar het is duidelijk dat zij niet aan het verleden herinnerd wil worden. Hij geeft echter niet zo gemakkelijk op en weet haar tot een diner te bewegen, met de oude geheimen als lokmiddel.
Zoals eerder in Je rentre à la maison, brengt De Oliveira in kalme en meditatieve nachtelijke panorama’s Parijs uiterst effectief in beeld, maar dat is slechts één van de filmische genoegens van dit amusante eerbetoon. De vaak surreële toon van Belle de Jour lijkt door de tand des tijds niet milder, maar absurder geworden. De Oliveira becommentarieert zijn inspiratiebron, zoals in scènes in een bar, waar Husson de broodnodige whisky’s inneemt en gesprekken voert met de barman en twee bijzondere dames van plezier. Uiteindelijk, bij het diner, gaat de film veel verder dan zijn voorganger en komt er een melancholisch verhaal boven over de waarde van herinneringen en hoe de tijd alles verandert. Maar het besef van een naderende dood verhindert niet dat vogeltjes zingen zoals ze gebekt zijn. (GT)

• 

• 

• 

•