Aachi & Ssipak

‘Ik wil Disney en Japanimation verslaan!’, aldus Joe Bum-Jin, geestelijk vader van het licht bizarre universum van Aachi (‘no pain, big gain’) en Ssipak (ruwe bolster, snel verliefde pit). Dat betekent: geen lieflijke stilering of happy end, maar animatie voor (niet al té) volwassen mensen.
Plaats van handeling is Shit City, waar alle energie wordt gehaald uit menselijke uitwerpselen. De overheid, monopolist op dit gebied, verspreidt verslavende ijslolly’s om de productie op peil te houden. Reeds bij geboorte krijgt de burger een sensor geïmplanteerd die de stoelgang vastlegt. Maar de stad wordt geplaagd door de ‘Luierbende’, even verslaafde als agressieve baby’s die, aangevoerd door de Luierkoning, te hoop lopen tegen het één-lolly-per-dag-beleid. Ze worden bestreden door de strontpolitie en een biotische cyborg, Geko. Enfin, zo staan de zaken ervoor op het moment dat Aachi en Ssipak, opportunistisch tuig van de straat maar desalniettemin onze helden, kennis krijgen aan de sexy Beautiful die… eh… dat voert te ver. Laten we het erop houden dat zij een gewilde bron van ijslolly’s is.
Joe’s enerverende animatiefilm zit vol heerlijke Koreaanse rock en vol verwijzingen naar onder meer Mad Max, Pulp Fiction, Indiana Jones en ook mangaklassieker Akira. Geen van alle is bijzonder fijnbesnaard. Maar ach, dat was ook niet de bedoeling van deze scatologische blockbuster. (GT)