Yaji and Kita – The Midnight Pilgrims

In het publiciteitsmateriaal van de film wordt de vraag gesteld: ‘waar ligt de grens tussen echt en onecht?’ Wie de film ziet, zal snel inzien dat deze vraag nog retorischer is dan gebruikelijk. De film ontkent namelijk doodleuk die in film toch al vaak arbitraire grens. In deze uitbundige, ja uitzinnige film, wordt het onechte als echt gevierd. Nergens in deze grootse en absurdistische komedie is te merken dat we hier te maken hebben met een debuutfilm. Het vakmanschap is verbluffend. Misschien wijst alleen de onbevangenheid, of misschien zelfs overmoed, op het feit dat het hier gaat om de eerste regie van een overigens gelauwerd scenarioschrijver. Zelden zal een film zo uitgesproken, zo vrolijk, maar toch niet lichtzinnig met drugs zijn omgegaan. Kita is een jonge, geblondeerde acteur. Hij is verslaafd aan blauwe pillen. En openlijk gay. Het verhaal speelt in de vroege negentiende eeuw, in het Edotijdperk, toen een zeer traditioneel Japan nog geïsoleerd was van de rest van de wereld. Yaji is Kita’s vriend en geliefde (al is Yaji ook getrouwd) en samen besluiten ze een bedevaartstocht te maken naar de Isotempel om Kita van zijn verslaving te genezen. Onderweg beleven ze de gekste avonturen en verandert de film voortdurend van genre en gedaante. Kankuro Kudo baseerde zich op een beroemd oud reisboek, Tokaidochu Hizakurige, en een mangaversie van dat boek (van Kotobuki Shiriagari), maar met beide bronnen is hij zichtbaar vrij omgesprongen. (GjZ)

• 

• 

•