Transe

Sonia, een jonge vrouw uit Rusland, besluit vrienden en familie in St. Petersburg te verlaten op zoek naar een betere toekomst in het Westen. Sonia staat op het punt de illusie van een nieuw leven te ervaren, en de hel van hen voor wie het leven niets meer te bieden heeft. Reizend door Duitsland, Italië en uiteindelijk Portugal zal zij alle ellende en vernedering moeten verdragen die de handel in en exploitatie van de zwaksten met zich meebrengt.
Transe is alweer de vijfde film van Teresa Villaverde, wiens overrompelende debuut A idade maior reeds in 1992 in Rotterdam werd vertoond. Haar werk is compromisloos, intens, eigenzinnig en poëtisch – in dit geval geen loze etiketten.
In een van de eerste shots zien we dat de lucht boven de horizon van de zee vervangen is door aarde. De wereld op zijn kop. Maar dat is ook de realiteit voor de jonge Sonia, die eigenlijk al direct over de grens ten prooi valt aan foute mannen. Dit ‘andere Europa’, zo wil Villaverde ons laten weten, is ook aan de orde. De keerzijde, zo je wilt, van de valse beloften waar het rijke Westen vol van zit. Het optimisme van Sonia wordt langzaam maar zeker omgebogen in een gevoel van wanhoop en kansloosheid. Later in de film komt Sonia in handen van een Italiaanse rijkaard. Daar verandert de film van een intimiderend realistisch getoonzet verhaal in een grimmig sprookje – een nachtmerrie die er mooi uitziet, maar waarin niet te leven valt. Transe is een cinematografisch meesterwerk. (EH)