The Blossoming of Maximo Oliveros

Er zijn vele films gemaakt die een realistisch beeld geven van sloppenwijken. Juist de Filippijnse filmgeschiedenis kent daarvan klassieke voorbeelden, maar de innemende luchtigheid van dit portret van het leven in een sloppenwijk is weer heel anders. De titel verwijst naar de twaalfjarige Maxi. Maxi woont met zijn moederloze familie in wat niet meer dan een krot is. Zijn familieleden houden zich met misdaad in leven terwijl de jonge Maxi een soort moederrol krijgt toebedeeld. Hij is, hoe jong ook, al evident en openlijk gay en fladdert opgewekt met nichterige gebaren door het leven. Een niet onbelangrijk deel van de aanzienlijke charme van deze film is te danken aan de jonge acteur Nathan Lopez, die Maxi gestalte geeft. Maxi's leventje wordt gecompliceerder als hij vriendschap sluit met een jonge idealistische politieagent. Het is hierbij van belang te bedenken dat een piepjonge travestiet op de Filippijnen een heel wat vanzelfsprekender verschijnsel is dan een idealistische politieagent. De laatste is een bijna surrealistische verschijning. Er ontstaat dan ook veel onrust in het 'gezin' van Maxi over diens vreemde relatie met die ondenkbare agent. De film demonstreert hoe vruchtbaar het is om lichtvoetig digitaal filmmaken te combineren met het vertellen van een verhaal op locatie. Cineast Auraeus Solito behoort tot een eerste lichting digitale Filippijnse filmmakers waarvan we nog veel mogen verwachten. (GjZ)