Running Stumbled

Documentairemakers hebben een naam hoog te houden als het gaat om onverschrokkenheid. Ons beeld van een oorlog of een ramp wordt mede bepaald door de moed, overmoed of zelfs doodsverachting die documentaristen aan de dag leggen. Op zijn manier is Maringouin ook een oorlogsdocumentarist, al ligt zijn slagveld thuis en in de persoonlijke sfeer. Zijn onverschrokkenheid is er niet minder om. De filmmaker zocht zijn vader op die hij al sinds zijn kindertijd – vanaf het moment dat deze hem in een roes van drugs en alcohol probeerde te vermoorden – niet meer heeft gezien. Na al die jaren blijkt zijn vader, een kunstschilder die al tijden geen kwast meer heeft aangeraakt, nog steeds een junkie te zijn. Hij leeft samen met een al even verslaafde en suïcidale vrouw. De komst van de zoon en filmmaker brengt het toch al chaotische leven nog verder in verwarring. Zelden zal bij het maken van een film de aanwezigheid van de filmmaker het leven voor de camera zozeer hebben beïnvloed. De vader leeft in het deel van Louisiana dat na de opnamen door de orkaan Katrina getroffen werd. Na de storm ging zijn zoon nog eens langs om te kijken hoe de boel erbij stond. Maringouin is geen vlieg op de muur die zwijgend observeert. Niet dat hij veel zegt, maar zijn aanwezigheid zegt genoeg en zijn opmerkelijke, soms experimentele montage levert een sterk visueel commentaar. (GjZ)