Linda Linda Linda

Linda Linda Linda is het grootste publiekssucces tot nu toe voor Yamashita Nobuhiro, de chroniqueur van de Japanse recessie, die eerder slacker-meesterwerken als Hazy Life (Tiger Awards Competitie 2000) en The Ramblers maakte. Hier maakt hij met zijn droogkomische sensibiliteit een hormonaal correcte, charmante en uiteindelijk meeslepende variant op het wat uitgekauwde subgenre van films waarin een bandje van middelbare scholieren obstakels moet overwinnen alvorens te schitteren. Het begint als op de Shibazaki School een muziekcompetitie voor de deur staat en een bandje uit elkaar spat. Verschil van mening over de creatieve koers heet dat. Medeoprichtster Kei besluit ter plekke om de Koreaanse uitwisselingsstudente Son te vragen als zangeres (gespeeld door de fantastische Bae Doo-Na, eerder te zien in Barking Dogs Never Bite en Take Care Of My Cat). De liedjes die ze gaan spelen, van de Japanse punkpopband The Blue Hearts uit de jaren tachtig, kent Son niet. Sterker nog, ze spreekt nog niet eens Japans en dat terwijl ze nog maar drie dagen de tijd hebben. De band zal uiteindelijk de zaal plat spelen - geheel volgens de regels van het genre - met de onweerstaanbare hit waar de film zijn titel aan ontleent. Maar voordat het zover is, toont Yamashita haarscherp het amalgaam aan rivaliteiten en liefdes, misverstanden en giechelbuien, verlegenheid en doldriestheid die - achteraf - een onmiskenbare nostalgie naar de middelbare school oproepen. Naast de liedjes valt ook te genieten van een fraaie score van James Iha, ex-gitarist van de Smashing Pumpkins. (GT)