J’entends plus la guitare

Een stijlvolle en autobiografische film, waarin het autobiografische aspect ook weer niet al te letterlijk moet worden genomen. De maker veroorlooft zich alle denkbare vrijheid in zijn portret van relaties in verval en van een vrouw die wordt geleefd door haar drugsverslaving. De film is opgedragen aan Nico, de Zweedse actrice en muzikante die meespeelde in The Velvet Underground. Nico was ook één van de meest legendarische junkies uit de rockgeschiedenis – een geschiedenis die toch niet vrij is van legendarische junkies. De blonde Duitse vrouw in de film, ook in de ban van drugs, is evident gebaseerd op de figuur van Nico die in werkelijkheid een tijd de partner van de filmmaker was. De film kent een tweede hoofdpersoon in de vorm van lege en afgebladderde locaties. Daarin speelt de filmmaker een uiterst geconcentreerd spel met de acteurs en hun plaats in de ruimte. Cinema in zijn meest pure essentie. De film wordt getoond in samenhang met twee andere films van Garrel, zijn laatste film Les amants réguliers en Sauvage innocence, die met elkaar gemeen hebben dat ze autobiografische elementen bevatten en drugs en drugsgebruik meer of minder centraal stellen. Gezamenlijk een imponerende reeks waarin de verwoesting en verleiding van drugs de basis en ook inspiratie vormt van pijnlijke schoonheid. (GjZ)

• 

•