J'ai vu tuer Ben Barka

Het onrustige verleden wordt overtuigend tot leven gewekt in Serge Le Pérons stijlvolle politieke thriller over de nimmer opgehelderde verdwijning van de prominente, militante Marokkaanse voorman Mehdi Ben Barka in 1965. De verdwijning is nog regelmatig in het nieuws: in 2001 was de Franse politiek in rep en roer over 73 vrijgegeven documenten die betrekking hadden op de zaak. De CIA wil wel toegeven ongeveer 1800 stukken te bezitten over Ben Barka, maar geeft ze niet vrij. Over de mededeelzaamheid van de Marokkaanse geheime dienst hoeft men weinig illusies te hebben. Wat is wel bekend? Daar speelt Le Péron in zijn geweldig geacteerde, meeslepende en suggestieve film noir een slim spel mee. Het woelige tijdperk wordt overtuigend neergezet met onder meer een fraaie jazzscore, archiefmateriaal en precieze vormgeving, die de sfeer van de films van Melville en Godard oproepen. We horen over de verwikkelingen door de stem van hoofdpersoon George Figon (Berling), die we bij het begin van de film dood aantreffen in zijn appartement. Officieel is het zelfmoord. Figon is een journalist met schulden, met contacten in de wereld van de politiek, de cultuur en in de onderwereld. Hij krijgt de vreemde opdracht van een misdaadorganisatie om een documentaire over dekolonisatie te produceren: het is de bedoeling dat Marguerite Duras (Balasko) het commentaar schrijft, en George Franju (Léaud) de regie doet. Het blijkt een val voor Mehdi Ben Barka (Abkarian), die als consultant gevraagd zal worden. (GT)