Dealer

Sommige films hebben meer recht op het predikaat stijlvol dan andere. Deze film heeft er meer dan recht op, en zelfs op het superlatief, als de taal dat zou toelaten. Het is een film die gedragen wordt door zijn vorm, zijn beelden, en zijn koele blauwe kleur, zoals andere films door acteurs of een vertelling gedragen worden. Het drama in de film voltrekt zich als een neergaande spiraal, langzaam maar onherroepelijk. Een dealer maakt zijn laatste ronde. Tot wanhoop van zijn veelal verslaafde klanten deelt hij hen mee dat hij ermee stopt - waarom zegt hij er niet bij. De film volgt hem op zijn route langs zijn vaste klanten, een bonte verzameling van kleurrijke karakters. Onder de klanten zijn ook goede tot zeer goede bekenden, zoals een vriend die in het ziekenhuis ligt met brandwonden en hem om euthanasie vraagt middels een laatste shot. Feitelijk trekt via zijn klantenkring zijn leven aan hem voorbij en wordt duidelijk dat zijn afscheid ook wel eens tamelijk definitief zou kunnen zijn. Het werk van Fliegauf is vaak met dat van zijn landgenoot Béla Tarr vergeleken. Geen onaardig compliment, maar het gaat voorbij aan Fliegaufs eigen sfeer en benadering. Beiden zijn meesters van de melancholie, maar Fliegauf beweegt zich in een meer moderne desolaatheid. Niet beter. Wel anders. (GjZ)