Cocaine Angel

Een rauwe en authentieke film die nagenoeg iedere valkuil van het narco-cinematografische genre weet te vermijden. Dat begint al snel na de opening: 8mm-beelden van gelukkiger tijden. De junk wordt wakker met een bloedend been en zet zich aan het rituele prepareren van zijn dagelijkse dosis. Veel filmmakers maken zich hier vanaf of ze maken er juist een soort laboratoriumopstelling van, maar Michael Tully begrijpt – en dat wil hij ons ook laten zien – dat het hier gaat om het belangrijkste moment van de dag. Het belangrijkste moment van het leven. Een leven waarin elke dag een belangrijk moment moet hebben. Verder is de junk van Tully ook atypisch. Hij is net zo verloren als alle andere junks, maar hij heeft nog een huis en een auto en een dochter en een ex-vrouw. Aan het begin van de film staat hij weliswaar al buiten het gewone leven, maar kennelijk nog niet zo lang. Aan het einde van de film staat hij nog steeds buiten het gewone leven, maar misschien niet zo ver. En daar gaat de film over: over het verschil tussen niet zo lang en niet zo ver. En hoe groot die overbrugging kan zijn. Evident is het een productie gemaakt met een klein budget. Maar dat heeft hier op een bepaalde manier alleen maar geholpen. Echt verval is onbetaalbaar. (GjZ)

• 

•