Black Sun

In 1978 werd de Frans-Amerikaanse schilder en schrijver Hugues De Montalembert, een welgesteld kosmopoliet in de kracht van zijn leven, in zijn woning overvallen door twee mannen op zoek naar geld. Ze wierpen een basische stof in zijn ogen, waardoor hij blind werd. De Montalemberts hersenen gingen gewoon door met het maken van beelden. ‘Vision is a creation, not a perception’, zoals hij zegt. Na een moeilijke periode van woede en wanhoop over zijn lot, over de reacties van goedbedoelende kennissen, over de fysieke pijn, weet de schilder zijn leven weer in eigen hand te nemen. Meestal wordt de componist van een film pas echt aan het werk gezet als de montage ongeveer klaar is. Gary Tarn had bij zijn film over De Montalembert goede redenen om anders(om) te werken. Zelf is Tarn zijn carrière begonnen als componist die veel experimenteerde met stukken voor gesproken tekst en orkest. Hij begon met het opnemen van de stem van De Montalembert, die zijn ontroerende en op het eerste gezicht zelfs melodramatische levensverhaal vertelt. Tarn maakte daar een soundtrack bij en monteerde pas daarna de beelden. Schitterende beelden zoals De Montalembert (die zelf nooit in beeld komt) ze op zijn netvlies zou kunnen hebben, de wereld zoals hij die zou kunnen zien. Black Sun, een sensuele, experimentele travelogue en droevige meditatie over identiteit, noodlot en perceptie ineen, geeft de eigen gedachten van de kijker volop de ruimte. De film zingt na, zoals dat heet. (GT)

• 

• 

• 

•