Onde

Op knappe wijze schetst Fei in zijn debuutfilm de innerlijke belevingswereld van twee gemankeerde jonge mensen. Hun angsten en onzekerheden, die het gevolg zijn van een lichamelijk gebrek, worden in nachtmerries en onheilspellende elektronische geluiden zichtbaar én hoorbaar gemaakt. Het verhaal van de ontluikende liefde tussen de twee wordt niet chronologisch verteld: dromen, herinnering en realiteit lopen door elkaar heen. In het stadsaquarium van Genua ontmoet Francesca de blinde Luca voor het eerst. Hij houdt van de rust van de wereld onder water, zij is op bezoek bij haar vriendin die in de souvenirshop werkt. Francesca wordt nieuwsgierig naar de blinde jongen die met gemak zijn weg vindt door de drukke stad met langsrazende auto’s en een doolhof aan steegjes. Heel voorzichtig zoeken de twee toenadering tot elkaar. Francesca kan echter maar niet geloven dat iemand van haar zou kunnen houden, getraumatiseerd als ze is door een grote wijnvlek in haar gezicht. Luca, die muzikant is, denkt op zijn beurt dat Francesca alleen maar bij hem is omdat hij blind is. De beelden van de kille grote stad, soms van beveiligingscamera’s, geven de film een moderne, eigentijdse uitstraling zonder steriel te worden. Onde is een integer en ingenieus portret over menselijke gebreken in een veeleisende wereld; een welkome afwisseling in de Italiaanse filmproductie, waar de nadruk maar al te vaak ligt op de goed scorende ‘lach-en-traanformule’. (SdH)