Les revenants

Wat als op een dag de alle doden van de afgelopen tien jaar terugkwamen op aarde? Dat is de morbide vraag die ten grondslag ligt aan de eerste speelfilm van Robin Campillo. Het antwoord van de regisseur levert bepaald geen zombie-slasher op, wat ook niet te verwachten was. Vóór Les revenants schreef Campillo nog met Laurent Cantet het scenario voor diens film L’emploi du temps en was hij editor van Cantets Ressources humaines. Verrassend is de wijze waarop Campillo de plotselinge, wereldwijde invasie van miljoenen doden – een hoogst originele metafoor voor asielzoekers – gebruikt om de problemen van onze verzorgingsstaat aan te stippen. Want al die doden moeten natuurlijk ook eten en onderdak hebben, pensioen ontvangen of in hun oude baan terugkeren. Daarnaast is Les revenants ook nog eens ouderwets spannend én is het een ontroerend relaas over de dood en rouwverwerking. Ouders die hun overleden kind weer terugkrijgen en geliefden die weer herenigd worden, kunnen aanvankelijk hun geluk niet op. De doden zijn misschien een beetje trager en ook wat afwezig, maar verder lijken ze kerngezond. Na de eerste euforie blijkt echter dat de ‘terugkomers’ toch niet helemaal normaal functioneren. Ze slapen nauwelijks en scholen ‘s nachts samen op de vreemdste plekken. Ondertussen verricht de overheid studie na studie naar deze nieuwe bevolkingsgroep, zonder concreet resultaat. Een briljant geconstrueerde én geëngageerde thriller met een penetrant, muf luchtje. (SdH)