Le pont des arts

Ah, de barok, dat waren nog eens tijden! In Eugene Greens derde lange film, gesitueerd rond 1980, is het de barok die op de Parijse brug uit de titel twee symmetrische verhalen met elkaar verbindt. Pascal (Michaux, altijd present in de films van Green) is ongemotiveerd en lusteloos bezig aan het laatste jaar van zijn letterenstudie, maar zijn scriptie - en zijn relatie met de ambitieuze Christine - lijdt onder een obsessie voor de poëzie van Michelangelo. Klassiek zangeres Sarah (een weer schitterende Régnier) lijdt onder het verbaal geweld van de dirigent - bijgenaamd 'De Onnoembare' - met wie ze werkt aan een opname van Monteverdi's Lamento della ninfa en zit eveneens gevangen in een onbevredigende relatie. Tussen deze twee ontspint zich in barokke dialogen een onmogelijke liefde die wonderbaarlijk genoeg tegelijk ontroerend, hooggestemd, kunstzinnig en absurd-humoristisch is. Als Pascal, vertroost door de stem van Sarah op een langspeelplaat, afziet van zelfmoord en besluit de zangeres te zoeken, heeft Sarah juist zelfmoord gepleegd door van de pont des arts te springen. Wie vorig jaar Le monde vivant zag, kan zich alvast iets voorstellen bij Greens specifieke filmstijl met acteurs die recht in de camera hun teksten spreken en een kalme montage die de juiste mate van bevreemding wekt. Het resultaat is een magistrale film over grote liefde, serieuze kunst en de schoonheid van het leven. (GT)