Izo

Na een onnavolgbaar begin, met authentieke documentairefragmenten over spermaproductie bij jonge mannen, neemt Miike's film een wending en zien we een uiterst gewelddadige reconstructie van een executie in 1865. Het slachtoffer is de 28-jarige Okada Izo, een samoerai van eenvoudige komaf, die streed en doodde in dienst van de anti-shogun rebel Hanpeita Takechi. Dan ineens maken we een sprong van honderdvijftig jaar in de geschiedenis van Japan en neemt de geest van Izo bezit van het lichaam van een dakloze, die zich bevindt in een steeg van het financiële hart van Tokio. De gereïncarneerde killer zet het vervolgens op een moorden, waarbij hij door tijd en ruimte reist. Hij slacht iedereen af die hij tegenkomt, van een boeddhistische meester tot en met de premier ('Beat' Takeshi, in een van de talloze cameo's) en niet te vergeten zijn eigen moeder. Niets kan hem ervan weerhouden, want Izo is de vleesgeworden ontkenning: de contradictie die het perfecte systeem van Japan heeft gebaard. Niets is immuun voor zijn razernij, behalve misschien de goddelijke keizer (Matsuda Ryuhei, in zijde gehuld) en de moederlijke godin van de genade (de onverstoorbare Momoi Kaori). Aan de zijlijn kijkt Tomokawa Kazuki, een hippie-provo uit de jaren zestig, toe en levert gezongen commentaar. Is dit de eerste filosofische splatter movie? Een ontmanteling van het Japanse politieke bestek? Of een gevoelig verhaal over hoe voorgeprogrammeerd mannelijke hormonen zijn? Miiki's antwoord laat zich lezen op het witte doek. Volgens mij grijnst hij van oor tot oor. (TR)