Daddy, Father Frost is Dead

'Wat is leven? Wat is dood? Heeft de mens het recht zichzelf "levend" te noemen, eenvoudigweg omdat hij beweegt, voedsel consumeert en geluiden produceert? Als dit zo is, is het leven dan niet juist een opeenvolging van stuiptrekkingen, terwijl de dood een mysterieus proces van ware beweging is?' Volgens Jevgeni Joefit draait het om deze vragen in Daddy, Father Frost is Dead (Papa, Vadertje Vorst is dood), losjes gebaseerd op Tolstojs De vampier (1841). Deze eerste necrorealistische speelfilm uit 1991 is een soort horrorfilm met ironische en poëtische wendingen. Een gehandicapte man en zijn adolescente zoon symboliseren verschillende, met elkaar verbonden tijden. De vader representeert het verleden, de zoon is een 'agent van de toekomst'. De vader is getuige van een aantal bizarre en angstaanjagende gebeurtenissen. Zijn zoon pleegt zelfmoord, respectabele mannen van middelbare leeftijd doen aan SM en zijn familie koestert morbide preoccupaties. Zelf is de vader geobsedeerd door het schrijven van een verhandeling over een nieuw soort muis. De film moet volgens Joefit gezien worden als een boodschap over een verborgen, 'mentale' ziekte. Zoals in veel van zijn films is de natuur rijkelijk aanwezig, maar wel op sterven na dood. De ecologische problematiek wordt hier behandeld als een paradox. De natuur is slechts een beeld van oppervlakkige schoonheid waar bederf en verval achter schuilgaat.