10e chambre, instants d'audiences

10e chambre is in al zijn schijnbare eenvoud een essentiële, moderne film. Na Faits divers (over het politiebureau) en Urgences (over justitiële psychiatrie) en tien jaar na Délits flagrants (gefilmd in de doorgaans niet toegankelijke antichambre van de procureur-generaal), kreeg Depardon nu toestemming om te filmen in de zogenaamde chambre correctionelle van de Parijse rechtbank, waarvan de zittingen publiek toegankelijk zijn. De methode is helder: de camera richt zich op één persoon tegelijk en toont uitsluitend de gebeurtenissen in de rechtszaal. De zaak wordt behandeld, de rechter - mevrouw Michèle Bernard-Requin - vat samen, de verdachte of de advocaat mag iets zeggen en er volgt een uitspraak. De verdachten worden beschuldigd van zaken als rijden onder invloed, gauwdieverij, illegaal wapenbezit, er is een man die zijn ex terroriseert, een kleine dealer, een illegaal. Dat is het. Met zijn doordachte opstelling in dit schouwtoneel van menselijk falen organiseert Depardon - ogenschijnlijk terloops - in het hoofd van de kijker een normen- en waardendebat van formaat. Een debat dat in elk land ter wereld, elk jaar opnieuw, gerealiseerd zou kunnen en moeten worden. Wat is het delict? Waarom besluit de rechter tot die straf? Zou ik dat ook gedaan hebben? En volgend jaar? Waarom reageert de hele zaal vol afkeuring? Of doen ze dat in Frankrijk niet? De nuance komt vanzelf. Les 1 voor Nederlanders is in ieder geval: zeg nooit iets onaardigs tegen een Parijse parkeerwachter. (SdH)