Young Soul Rebels

Young Soul Rebels is tot nu toe Isaac Juliens enige uitstapje naar speelfilms. Hoewel de film goed ontvangen werd door de critici (hij won de Fipresci prijs in Cannes 1991), lijdt de film een beetje aan een overdaad van thematische ambitie. De film is historisch revisionistisch, politiek geëngageerd en sociaal accuraat ineen. De film speelt in het Londen van 1977, en vertelt het verhaal van Caz (Mo Sessay) en Chris (Nonyela), deejays bij een piratenzender. Na de moord op een homosexuele man wordt Chris voor de misdaad gearresteerd. Julien beeldt zich het historische jaar 1997 uit aan de hand van het hybride karakter ervan: Pink Rock bestormde het grote publiek, en koningin Elizabeth vierde haar zilveren jubileum. Zeer intrigerend is hoe de film de omwentelingen in de populaire cultuur in '77 uitbeeldt: vanuit het perspectief van de Black Soul-cultuur in plaats van het overheersend blanke arbeiders Punk Rock perspectief. De aanpak is deels gerechtvaardig vanwege het tijdperk zelf, gezien de aanwezigheid van rassenrellen destijds, de overlapping tussen punk en reggae, en de solidariteit tussen de anti-fascisme-activisten en muzikanten, zoals in de Rock Against Racism beweging. Young Soul Rebels kan nu wellicht gezien worden als de ontbrekende schakel tussen de impressionistische avantgarde furie van Derek Jarmans films Jubilee en The Last of England, en Stephen Frears en Hanif Kureishi's kronieken van grootstedelijke micro-gemeenschappen in My Beautiful Laundrette en Sammy and Rosie Get Laid. Maar de film is evengoed even zo goed een heftige en stijlvolleuitbeelding van (en treurlied voor) de utopische mogelijkheden die het moment in zich had. Dit wordt goed geuit in de nauwgezette keuze van muziek uit de tijd, waaronder X-Ray Spex, Parliament en Junior Murvin.-Chris Darke