Somnambulance

Net als in zijn speelfilmdebuut Georgica heeft Sulev Keedus opnieuw een wereld van hallucinaties geschapen rond zijn twee, drie personages. Het is een geïsoleerde wereld die tijdloos aandoet, haast buiten de tijd lijkt te liggen. De personages bevolken een waterig gebied van eilanden, rietkragen en scheepswrakken, terwijl achter de kale horizon de wereld in oorlog is. De film speelt zich af in 1944 en ’45 en de onzekerheid en gevolgen van de oorlog werpen een grote schaduw over de film, hoewel er maar af en toe daadwerkelijk iets van doordringt. Eetla is een jonge vrouw die deze beklemmend klamme omgeving lijkt te willen ontvluchten en het afgelegen huisje waar ze met haar vader woont. Hij spoort haar aan om weg te gaan, maar toch komt zij terug. Ze lijken er vast te zitten, tot elkaar veroordeeld, wachtend op de toevallige voorbijganger. Zij wordt verteerd door angst. ‘De angst voor de onvoorspelbare dag van morgen. Waar moet je heen?’ zegt Keedus. Dan komt Kasper, een jonge arts, langs, met wie ze naar bed gaat, maar hun relatie blijft onduidelijk. De poëtische dubbelzinnigheid is een van de sterke punten van deze droombeeldfilm. Somnambulance speelt zich in Keedus’ eigen woorden af ‘tussen wakker zijn en slapen’. Het is een film die past in de traditie van Sokoerov en Tarkovski, maar waarin Keedus ook een eigen, nieuw geluid laat horen in het universum van het heftige, het bizarre.