Mammame

Mammame is de enige Ruiz-film die, in plaats van slechts geïnspireerd of geïnformeerd te worden, volledig gevormd werd op basis van een externe structuur – een dansvoorstelling in een choreografie van Jean-Claude Gallotta, en uitgevoerd door Gallotta samen met acht andere dansers van de Émile Dubois dansgroep, vier vrouwen en vier mannen. De dans is in essentie een plotloze reeks van ontmoetingen, interacties en collectieve ondernemingen tussen de dansers onderling. Ruiz behandelt de choreografie als een gevonden voorwerp, vertaalt het materiaal shot na shot en beweging na beweging in een dans die alleen maar op film kan bestaan. Terwijl het op vele kruispunten onmogelijk is geworden zich voor te stellen hoe de choreografie er in haar oorspronkelijke vorm heeft uitgezien – veel van de onconventionele invalshoeken en ruimtelijke overgangen zijn ondenkbaar op toneel, en Ruiz verplaatst de dans uiteindelijk naar een buitenlocatie – blijft het duidelijk dat Gallotta’s choreografie dwingend was in alle keuzes die Ruiz maakte, op ieder moment van het maken. Dankzij deze discipline en structuur is Mammame niet alleen het eerste onbetwiste meesterwerk van Ruiz, het is tevens zijn meest toegankelijke werk, zonder dat er ondertiteling of een andere vorm van gespecialiseerde kennis voor nodig is. Het wedijvert met The Red Shoes als de meest bedwelmende dansfilm die er ooit gemaakt werden. Ruiz noemt het “een film over twijfel, alles overheersende twijfel”. Jonathan Rosenbaum