Joy of Madness

Een van de centrale thema's in de Iraanse cinema is de cinema die zichzelf ondervraagt. Films als Close Up en Onder de olijfbomen van Abbas Kiarostami, Salaam Cinema van Mohsen Makhmalbaf of De spiegel van Jafar Panahi richten zich op symbolische wijze op het maken van films. De eerste speelfilm van Hana Makhmalbaf, de jongste debutant in de geschiedenis van de film, treedt in dezelfde voetsporen. De dubbelzinnige en glibberige grenzen tussen werkelijkheid en fictie krijgen in deze film bovendien een meerwaarde in de context van de vrouwelijke Afghaanse wereld, die onlangs werd bevrijd van de wrede, starre en onpersoonlijke Taliban-wetten. Herfst 2002, Kaboel, Afghanistan. Hana Makhmalbaf, dochter van de bekende Iraanse filmmaker Moshen Makhmalbaf, volgt haar oudere zus Samira die net na de val van het Taliban-regime op zoek is naar acteurs en actrices onder de plaatselijke bevolking voor haar film Panjéasr, over een Afghaans meisje dat besloten heeft mee te dingen naar het presidentschap van Afghanistan. Via de blik van de digitale camera van de veertienjarige Hana, zijn het casten en de locatie een kans om de Afghaanse samenleving te onderzoeken; in het bijzonder de beweegredenen van de vrouwen, hun onzekerheden en het wantrouwen dat ze koesteren jegens de vrijheid die ze zojuist hebben herkregen. De eerste 'making of' die beter is dan de film zelf - en die is al niet slecht!