Il mare e la torta

Dat een film over Sicilië il mare (de zee) in zijn titel heeft is niet moeilijk te bedenken, maar waarom ook la torta (de taart)? Toch voert deze licht cryptische titel ons direct de wereld van Honetschläger binnen. Een wereld die speels en vrolijk erudiet is en die het zogenaamd belangrijke en onbelangrijke onbekommerd naast elkaar plaatst. Honetschläger maakte met zijn ondogmatische, fantasievolle en humoristische essayistiek (als dat tenminste het juiste woord is; documentair of fictie is het in ieder geval niet) al eens een prikkelende film over Japan (l+r) en nu stort hij zich in een cultuur iets dichter bij huis. Typisch Honetschläger om te vinden dat de grote Goethe de saaiste verhalen over Sicilië heeft geschreven, om zich vervolgens niettemin door de oude Duitse meester te laten rondleiden. Dit is geen film over de maffia, staat op een bordje te lezen, maar direct daarop laat de filmmaker zich audiëntie verlenen bij de fameuze maffia-fotografe Letizia Battaglia. Een dwarse film over Sicilië zou de Etna moeten vermijden, maar Honetschläger geeft de vulkaan prompt een muzikale hoofdrol met de cellist Giovanni Sollima op haar flank. Natuurlijk realiseert de filmmaker zich de actualiteit van de oude sporen van de islam op Sicilië, maar zelfs dat verleidt hem er niet toe om zijn toon te verzwaren. Het gaat hem om de diepgang van lichtheid en om originaliteit als vanzelfsprekendheid. (GjZ)