Des grands événements et des gens ordinaires: les élections

In 1978 kreeg Ruiz de opdracht om een tv-documentaire over de Franse verkiezingen te maken vanuit de optiek van een Chileense balling uit het elfde arrondissement. Maar geheel tegen de verwachting van de producent in, verloor links. Ruiz greep de kans van deze anti-climax aan om een documentaire te maken over niets dan zichzelf - een film waarvan het centrale onderwerp eeuwig verloren raakt in uitweidingen en 'verstrooiing', zijn Chileense experimenten uit de jaren zestig hernemend. Het is een van de beste, en zeker de grappigste van de zelfreflexieve deconstructies van de documentaire vorm. Op grappige wijze overdrijft Ruiz elke ondoordachte conventie van de tv-reportage, van de shot/tegenshot 'sutuur' en talking-head experts, tot establishing shots en de stem van het volk (een notitie van de verteller aan zichzelf: "Gebruik straatinterviews ad absurdum".) Elk fragment uit de werkelijkheid (bijvoorbeeld stemhokjes op de verkiezingsdag) komt door de lens als een voorgefabriceerd televisie-cliché. En, zoals gebruikelijk, ondermijnt Ruiz zijn eigen auteursstatus.Als essayfilm bevat Great Events vele echo's van - en een onduigende kritiek op - het verfijnde politieke filmmaken van Chris Marker. Maar Ruiz pept het lesje naarmate de film vordert steeds meer op met surreële uitweidingen - zoals steeds invoegingen van steeds kortere hergemonteerde versies van de hele film, avantgardistische ontkoppelingen van beeld en geluid, en achterlijke sequenties van 'secundaire elementen' zoals bepaalde kleuren, camerastandpunten en gebaren. Adrian Martin