Tales from the Gimli Hospital

Ergens aan het eind van de negentiende eeuw raast een dodelijke pest door het idyllische stadje Gimli, Manitoba. Maddins heerlijk onzinnige debuutfilm gaat over de jaloerse relatie tussen de ijlende Einar en zijn dikke, grappige ziekenhuismaatje Gunnar. Terwijl ze een onconventionele behandeling ondergaan (met zeemeeuwen) ontdekken de twee dat ze een ervaring delen: seks met Gunnars overleden vrouw. Tales from the Gimli Hospital is een ontwrichte reeks van momenten vol zelfhaat over IJslands erfgoed, gefilterd door een surreëel waarnemingsvermogen waar een luchtje aan zit, en gebruikmakend van het hele woordenboek van de zwijgende film van Busby Berkeley tot Erich von Stroheim. De film bewijst eer aan de schalkse Hollywood moraal van vóór de Production Code, en omvat homoerotica, necrofilie en een zwartgeschminkte minstreel. Deze film, onderbelicht vanuit slechts één bron, is het vroege werk van een oer fetisjist: de camera richt zich op ongebruikelijke lichaamsdelen, zoals knieschijven, de ruimte tussen de wenkbrauwen en, in een vreemde IJslandse worstelscène, billen (een knipoog naar Ulmers The Black Cat). Tales from the Gimli Hospital werd in achttien maanden gemaakt, had een script dat op Post it velletjes gekrabbeld was, en werd ooit afgewezen door de programmeurs van het filmfestival van Toronto, die de krakende ambient geluidsband voor amateuristisch aanzagen. Ze hadden het mis. (M.P.)