Far From Heaven

Far From Heaven laat de gezinsmelodrama’s uit de jaren vijftig van Douglas Sirk herleven, bovenal All That Heaven Allows. Het perfect ingerichte huis, de prachtige kleren, de schone straten en het mooie Technicolor dat de schitterende art-direction compleet maakt, staan – zoals het hoort – in contrast met de innerlijke sores van de personages.
De Whitakers lijken een ideaal Amerikaans gezin. Niet voor niets verkoopt de man des huizes (Quaid) televisies. Het beschermde leventje van Cathy (Julianne Moore, eerder reeds in Haynes’ Safe te zien, en in Venetië gehuldigd als beste actrice) draait om het huishouden, haar twee jonge kinderen en uiteraard haar echtgenoot. De eerste barsten in al die perfectie ontstaan wanneer Frank zijn gevoelens voor mannen niet langer kan onderdrukken. Wanneer zijn vrouw hem een keer betrapt, blijft ze vastbesloten haar huwelijk te behouden, al was het maar voor de buitenwereld. Frank moet in therapie. Ondertussen vindt Cathy troost in gesprekken met haar tuinman Raymond, een goed opgeleide neger. De kleine gemeenschap spreekt schande over de interraciale vriendschap.
Far From Heaven ziet eruit als een echte Sirk, maar gaat over onderwerpen die Sirk destijds niet mocht aansnijden (discriminatie en homoseksualiteit). Tegelijkertijd is de film actueel, omdat hij in zijn meerlagigheid doet nadenken over allerlei hedendaagse vooroordelen.