DRACULA – Pages from a Virgin’s Diary

Guy Maddins nieuwste film, die op papier al uiterst merkwaardig aandoet, is een duizelingwekkend spektakel in de vorm van een balletverfilming, gemaakt voor de Canadese televisie door een regisseur die op het eerste gezicht niet veel heeft met dans en trouwens ook niet met televisie. De film, die wemelt van de Victoriaanse gotiek, is misschien ook wel de meest getrouwe verfilming tot nu toe van Bram Stokers boek uit 1897. Angst voor immigranten en vreemdelingen, en verboden seksualiteit worden er op de helling gezet. Dracula is meer dan een dansfilm; het is een authentieke expressionistische zwijgende film, gefilmd in (vaak ingekleurd) zwartwit. Het genre wordt dicht benaderd met de technologie uit de 21ste eeuw (dankzij digitale effecten, die in bijna elk frame gesmokkeld werden), maar er werd wel gefilmd door lenzen uit het begin van de twintigste eeuw. Dracula doet soms denken aan een mix van Michael Jacksons Thriller en Carl Dreyers Vampyr, met vakkundig gechoreografeerde dans die gereflecteerd wordt in spiegels, gehuld in flarden mist, versneld, vertraagd, en vastgelegd op Super 8 en 16mm. Refereren aan muziekvideoesthetiek zou voor de hand liggen, maar net zoals videoclips zich ontwikkeld hebben door technieken te stelen van met name avantgardefilms, zo ontdekt Maddin een nieuw soort cinema door deze innovaties terug te vorderen. In zijn meest consistent lonende film tot nu toe boort hij een dolk in het verstopte hart van wat doorgaat voor hedendaagse cinema. (M.P.)