Archangel

Een verloren liefde die teruggevonden wordt, en vervolgens weer voor altijd verloren raakt, verlicht de schaduwen van Maddins volkomen ondoorgrondelijke half stomme film, een extatisch maar ontroerend melo noir drama dat bevolkt wordt door een horde geheugenverlieslijders, geplaagd door obsessies, mosterdgasberoertes, of allebei. Het cirkelvormige verhaal gaat over John Boles, een ontslagen soldaat die aan het einde van de Eerste Wereldoorlog getekend is door verlies: van zijn land (Canada), zijn meisje (Iris), en zijn been (het rechter). Wanneer Boles aankomt in Archangel, een Russische buitenpost waar het nog steeds oorlog is, wordt hij verliefd op Veronkha, de dubbelgangster van Iris, die vergeten is dat ze getrouwd is met een oorlogsveteraan met hersenbeschadiging (hij kan zich alleen de huwelijksnacht nog herinneren). Archangel is een posttraumatische koortsdroom, geregisseerd door een man die vergeten is dat hij in de jaren negentig leeft. Maddins vroege meesterwerk is uiterst getrouw aan de naoorlogse filmische en patriottische sentimenten, en heeft veel te danken aan Mervyn LeRoy’s Random Harvest en natuurlijk Hitchcocks Vertigo, een film die in Maddins oeuvre rondwaart als een heilige hoer. Toch levert de regisseur ontelbare originele bijdragen, zoals een wurgscène met darmen én het meest memorabele stilte voor de storm moment uit de filmgeschiedenis, waarin pluizige konijntjes een rol spelen. (M.P.)