24 Hour Party People

De vraag of Winterbottoms film 'based upon a true story' is, valt niet eenvoudig te beantwoorden, en doet er ook niet veel toe: zó belangrijk was de alternatieve muziekscene van Manchester tussen 1976 en 1992 nu ook weer niet. Tegelijk is het de vraag die Winterbottom bovenal aan de toeschouwer lijkt te willen stellen. Was Manchester in die periode werkelijk vergelijkbaar met het Venetië van de Renaissance? Geloof je alles wat muziekgoeroe Tony Wilson, oprichter van Factory Records, ons wijs wil maken? Als je moet kiezen, druk dan de legende af, zegt hij als verteller. 24 Hour Party People, door cameraman Robby Müller gedraaid als woeste documentaire van een undergroundtvzender, is de publieke, mediabewuste tegenhanger van Winterbottoms ultrarealistische Wonderland. Het werd een geestig essay over mythevorming, over de quasiwaarachtigheid van de dvcamera. Zoals Todd Haynes' Velvet Goldmine de Britse glamrock van de jaren zeventig een zinnige visuele vertaling schonk, zo laat deze film zien dat 'realistische' beelden niet te vertrouwen zijn. 'Hype' zou een goede alternatieve titel zijn. Wederom stelt Winterbottom niet teleur als intelligent filmauteur, die epateert én aan het denken zet. En wederom dreigt een film van Winterbottom niet de waardering te krijgen die hij verdient. Hans Beerekamp is filmredacteur van NRC Handelsblad.