Time Being

Cinema is geen materieel gegeven. Het is een verfijnde vorm van zien en verbeelden, de duisternis zichtbaar gemaakt. Het bestond al ver voor alle moderne uitvindingen, sinds het eerste dier zijn ogen open deed: scène één, take één. Als het licht (of is het de gedachte?) van de zon en ons eigen geesteslicht elkaar ontmoeten, is de gelegenheid voor cinema gegeven, ongeacht het medium. Er vindt een spirituele overdracht plaats. De zon straalt licht uit en projecteert een beeld van de wereld door het oog in de camera obscura van de hersenen (met recht een donkere kamer te noemen). Beelden in de geest, die een scenario vormen van wil en verlangen, en die door het oog terug de wereld in worden geprojecteerd. We knipperen met onze ogen. Deze onderbrekingen scheppen onze dubieuze droom van de tijd. Het geloof in de opeenvolging in de scène ontwikkelt zich tot 'voor' en 'na'. Opeenvolging betekent duur, en de rest in geschiedenis. Het oog waar je 'het' mee ziet, is het oog waarmee 'het' jou ziet. Verfijning op dit terrein is mogelijk en wenselijk. Dit kan in magische zin worden begrepen. Dit is de grote oercinema van het dierlijk bewustzijn, een van de langstlopende films in de geschiedenis van de showbizz, waarvan wij allen geboeide toeschouwers zijn, in onze slaap en als we wakker zijn, van het eerste licht tot de laatste fade. (Andrew Noren)