Happiness of the Katakuris

Net als je denkt alles van Miike gewend te zijn en je volledig op je hoede naar zijn nieuwste film gaat kijken, voorbereid op rottige geintjes met naalden, haken en andere denkbare gruwelijkheden, komt hij met The Happiness of the Katakuris. Geen yakuza en hitmen dit keer, maar een Japanse familie Von Trapp, die al zingend en dansend ergens in de bergen een pensionnetje uitbaat. Overgrootpa is het hoofd van de familie, dan krijg je een zorgzame opa en oma, hun zwijgzame zoon en hun dochter, een ongehuwde moeder van een schattig meisje. Het pension trekt niet bepaald veel gasten, maar ‘samen slaan we ons er wel doorheen’, is het familiemotto.

Liefde, respect en saamhorigheid alom dus. Laat je echter niet misleiden door deze kleffe boel. De allereerste gast van het pension ligt de volgende ochtend dood op het tapijt en ook de volgende gasten zullen hun kamer niet levend verlaten. Om de reputatie van het pension hoog te houden, begraven de Katakuri’s de lijken in het bos. Overgrootvader reageert de stress af door vogels uit de lucht te gooien, pa en ma verdenken hun zoon, en dochterlief stort zich in een romance met Richard, een officier (en gentleman) die zegt het neefje te zijn van Queen Elizabeth. Een heerlijke gestoorde horrormusical vol tv, muziek en filmverwijzingen (komt daar op het eind een scène uit Dante's Peak voorbij?), kleianimaties, karaoke en uiteraard een happy end.