Yi yi

Met dit grappige, ontroerende en meesterlijke verhaal over een familie uit Taipeh, heeft Edward Yang in Cannes eindelijk zijn lang verwachte prijs voor beste regie gewonnen. NJ Jian (een rol van Wu Nienjen, zelf ook geen slechte scenarioschrijver en regisseur) heeft een zieltogend computerbedrijf. Op de trouwdag van zijn zwager loopt zijn hele leven in de soep. Eerst raakt zijn schoonmoeder in coma, vervolgens komt hij op de trouwreceptie zijn eerste grote liefde tegen, waardoor hij zich gaat afvragen of zijn leven anders had kunnen lopen. Niet veel later sluit zijn vrouw zich aan bij een religieuze sekte, blijkt hun zoontje problemen te hebben op school en zet hun tienerdochter haar eerste onzekere schreden op het pad van de kalverliefde, met alle vreugde en ellende van dien.Yi Yi is van een grote formele strengheid, maar vervreemdt de toeschouwer nooit van de personages. De boodschap luidt dat de problemen waar we in de loop der jaren mee te maken krijgen weliswaar steeds anders zijn, maar dat de manier waarop we ermee omgaan nauwelijks verandert. Ogenschijnlijk moeiteloos voert Yang een dozijn hoofdpersonen op en weeft een tiental verhaallijnen ineen (zoals een lang intermezzo waarin NJ zijn vroegere vriendin in Japan opzoekt en een ontmoeting met een geniale software-designer die zijn bedrijf mogelijk van de ondergang kan redden). Een film met een wijze blik op het leven van de moderne mens. (Tony Rayns)