Wild Blue: notes à quelques voix

Zeven jaar lang verzamelde filmmaker Thierry Knauff over de hele wereld filmbeelden. Beelden van ongekende schoonheid en beelden van onverdraaglijke wreedheid. Hij vlocht ze ineen tot een filmisch essay over de tegenstelling tussen het goed en kwaad in de mens. Wild Blue, notes à quelques voix is een poëtische, experimentele documentaire, zonder muziek, script of duidelijke verhaallijn. Knauff gebruikt in zijn film uitsluitend stemmen van vrouwen. Stemmen uit verschillende landen vertellen in hun eigen taal over de moorden en martelingen in eigen land. Zo zijn er prachtige beelden van meester-drummers uit Burundi waarbij we een vrouw schijnbaar kalm horen vertellen over aantallen van lichamen in massagraven. Een ander uiterste is een sequentie waarin we de lotgevallen van een brief volgen, tot de dramatische climax.Het lijkt alsof de filmmaker zelf ook zijn oor te luisteren legt en de ruimte neemt om het idee van goed en kwaad te laten bezinken. En de toeschouwer doet dat met hem, zoals bij de beelden van blije kinderen in een zandbak aan de voet van een nazi-luchtafweerbunker in Wenen, die daar anno 2000 nog altijd staat. Het resultaat is wonderlijk: Knauff betovert ons niet alleen in de bioscoop, want eenmaal buiten lijkt het oog meer te zien, en het oor meer te horen dan tevoren. Alsof we in de bioscoop uit onze hypnose ontwaakt zijn.Vooraf zijn, onder voorbehoud, een aantal oudere, korte films van Knauff te zien.