Vergeef me

Zichzelf aan de duivel verkopend (hij citeert Murnau's Faust), begeeft Cyrus Frisch zich in Vergeef me nog verder op controversieel gebied dan zijn eerdere werk - deze keer in de ambitieuze vorm van een speelfilm. Hij ontwikkelt een dialectiek tussen zichzelf als provocateur, theatermaker, scenarist van mensenlevens en hoofdrolspeler van zijn eigen film. Hij dringt de levens van 'randfiguren' die hij op straat is tegengekomen binnen: de alcoholistische hoerenloper Peter en diens psychotische alcoholistische ex-vriendin Chiquita, haar ex-vriend die aan een zeldzame ziekte lijdt, de aan een rolstoel gekluisterde heroïneverslaafde Achmed, een mevrouw wiens dochter door een junkie vermoord is en Astrid, die droomt over een carrière als zangeres.Frisch begon met het filmen van brute scènes met deze fysiek en/of geestelijk gehandicapte mensen, wier waardigheid wordt weggegeven of weggenomen. Toen een eerste gemonteerd verslag op het IDFA uitsluitend positieve reacties opriep, besloot hij verder te gaan.Frisch provoceert vragen over de moraal van (zijn) filmen, en daarmee de moraal van de kijker die heen en weer wordt geworpen tussen afschuw en fascinatie voor die afschuw, maar toch verder kijkt.