Verboden te zuchten

Brussel, 1999. De zesentwintigjarige Joris is weer alleen na het einde van een eerste liefde. Hij heeft besloten ‘de stad van zijn leven’ te verruilen voor een zonniger oord. Een voorgevoel belet hem echter zijn weg naar het station te vervolgen. Hij keert op zijn schreden terug en neemt tijdelijk zijn intrek in een oud hotel. Daar blijft hij nog vier dagen en nachten in de greep van de stad, in een schemerzone tussen herinneren en vergeten, dromen en waken…Aldus in het kort de maker over deze ingehouden, charmante schets van een jongeman die eventjes helemaal niet weet hoe zijn leven te vervolgen. Speelfilmdebutant Alex Stockman vertrok vanuit het idee van een rouwkrans van Joris’ liefde (‘1997-1999’) en vanuit de gedachte aan een gesloten gezicht ergens tussen Buster Keaton en Michel uit Pickpocket. Hij wilde een solitaire tocht filmen in een stad die tegelijkertijd troost en terneerdrukt. Dat resulteerde in een sfeervolle zwart-witfilm, die tegelijkertijd een hommage is aan de unieke stad Brussel met haar eigenaardige mix van talen en stijlen, als aan de meesterlijke, ingehouden rol van Stefan Perceval, die eerder schitterde in Stockmans korte film In de vlucht. Een groot deel van de film speelt zich af in een vervallen, oud hotel waarin Joris diverse passanten tegenkomt. Stockman weet een toon te raken die mooi balanceert tussen humor, melancholie en weemoed. Daarnaast wordt de film gekenmerkt door echo’s van Godard, Tati en Kafka, en een welgekozen geluidsband.