Soif

In een klassieke epische vorm vertelt Soif eigenlijk drie verhalen: dat van de Marokkaanse strijd tegen de Franse koloniale overheersing, dat van een woestijndorp in zijn strijd om water en het verhaal van Moh en Menna in hun strijd voor elkaar. De titel slaat dan ook niet alleen op de dorst naar water, maar evenzeer op de dorst naar vrijheid en liefde.Het is 1954, het land staat droog, vele plattelandsbewoners zijn vertrokken naar de stad. Moh besluit tot actie over te gaan en begint de waterpompen te saboteren. De nationalistische verzetsbeweging maakt dankbaar gebruik van zijn rebellie. Als Moh betrapt wordt is hij niet alleen strafbaar voor het opblazen van de pompen, maar wordt zijn daad ook gezien als verraad tegenover zijn werkgever en beschermheer, een Franse lieutenant. Zijn arrestatie en de droogte wakkeren de nationalistische gevoelens aan en de situatie in het dorp dreigt te escaleren.Soif is een sfeervol gefotografeerde en vaak poëtische film, waarin de roodbruine aardekleuren van het droge land schrijnend contrasteren met visioenen van sappige groene velden. De Franse koloniale machthebbers worden niet afgeschilderd als schurken die het volk onderdrukken, maar dat neemt niet weg dat de gebrekkige communicatie en cultuurverschillen – wrang amusant verbeeld – het contact moeizaam maken.