Sangue vivo

Edoardo Winspeare maakte in 1996 veel indruk met zijn speelfilmdebuut Pizzicata, vernoemd naar de pizzica, de lokale muziek en dans uit het Zuid-Italiaanse Salento. Het is eeuwenoude maar nog altijd springlevende muziek: anders dan bij de meeste traditionele muziek, worden de pizzica-concerten ook door jongeren bezocht en zijn er allerlei varianten, zoals techno. Met Sangue vivo wordt duidelijk dat Winspeare, die ondanks zijn Engels aandoende naam wel degelijk Italiaans is, nog altijd in de ban is van de pizzica. De hypnotiserende muziek vormt het warme hart van zijn tweede film.Het bloed dat door de aderen van de personages in Sangue vivo stroomt, kookt zo nu en dan. In de warme hak van Italië zijn de verschillen tussen arm en rijk groot, de mafia is overal en er wordt volop gesmokkeld. Ook de kleine groenteboer Pino klust 's nachts een beetje bij. Hij moet tenslotte zijn vrouw, zijn kinderen, zijn moeder en zijn jongere broer Donato onderhouden. De relatie tussen de twee broers wordt overschaduwd door een ongeluk waarbij hun vader om het leven kwam. Donato is de beste muzikant van Salento, maar weigert te spelen, zelfs wanneer Pino eindelijk een platencontract voor zijn groep in de wacht sleept. Donato lijkt bezig aan een vrije val: problemen met de mafia, verkeerde vrienden en drugs.De hoofdrollen in het vurige en authentieke Sangue vivo zijn voor Pino Zimba en Lamberto Probo, tamboerijnspelers van Zoè, een van de beroemdste pizzica-bands.