Merci pour le chocolat

André, een beroemd concertpianist, trouwt met Mika, directrice van een chocoladefabriek. Hij heeft een zoon uit zijn eerste huwelijk, Guillaume. Gedrieën wonen ze in een prachtig huis op het platteland nabij Lausanne. Alles lijkt prachtig in orde, volkomen normaal. Maar dit is een film van Chabrol, de meester van het demasqué der bourgeoisie. Dus na een vlotte schets van situatie en personages, begint de regisseur de façade van goede manieren en uiterlijk vertoon stukje bij beetje af te breken.Te beginnen met de komst van Jeanne, een mooie achttienjarige die vermoedt dat zij vlak na haar geboorte in het ziekenhuis verwisseld is met een andere baby, te weten Guillaume. Jeanne, die toevallig over een talent voor het pianospel beschikt, zoekt André op, die haar vervolgens behandelt als zijn protégé. Hij neemt haar op in de familie en zorgt dat ze les krijgt van de beste docenten. Guillaume voelt zich genegeerd en Mika doet beleefd haar best de situatie te accepteren.Naarmate het verhaal zich ontwikkelt, brokkelen alle zekerheden verder af. Chabrol graaft onder de oppervlakte om onderdrukte spanningen bloot te leggen. Niet op een groteske manier, zoals bijvoorbeeld François Ozon dat deed in Sitcom. Chabrol is eerder de meester van het spel van kleine gebaren en stembuigingen, van bijna onopgemerkte interacties tussen zijn personages. Het gezin, traditioneel toch het solide bolwerk in de maatschappij, blijkt niet bestand tegen deze binnensluipende perversiteit.