Lastpak

De hoofdpersoon van de film is een acteur die zijn leven acteert. Hij is een lastpak, maar alleen voor wie op zijn toneelstukjes is uitgekeken of zich schaamt om in de nabijheid van een clown te zijn. Zijn vrouw verbreekt de relatie omdat ze de man gewoon niet langer kan verdragen en hij lijkt dat ogenschijnlijk vanzelfsprekend te accepteren. Hij trekt weg uit de stad naar een huisje op het platteland. Al snel heeft hij nieuw publiek. Een buurvrouw en haar dochter komen nieuwsgierig kennismaken en zijn direct enthousiast over de ingenieuze eenvoud van de voorstellingen van de lastpak die voor hen nog helemaal niet lastig is, maar juist een welkome afwisseling van hun al te gewone leven. De man speelt met ouderwetse huishoudelijke voorwerpen als metalen emmers en geruite theedoeken waarvan hij een onuitputtelijke verzameling lijkt te hebben. De moeder en de dochter raken zo in de ban van dit soort inventieve uitbeeldingen van dagelijkse handelingen en gedachten dat ze zelf ook tussen de schuifdeuren willen optreden. Dan blijkt de lastpak toch zijn subversieve narrenwerk te hebben gedaan. De dochter vindt in het spel een weg om zich los te maken van de vanzelfsprekende dominantie van haar moeder. De minimale stijl van Van de Staak werkt zeer effectief bij de weergave van de droog-komische optredens. Het resultaat is misschien wel de meest toegankelijke en aanstekelijke film van Van de Staak. (GjZ)