Eating, Sleeping, Waiting and Playing

Air is een van de succesvolste Franse bands van de afgelopen paar jaar. De makers van 'uitzonderlijk goed geproduceerde liftmuziek' veroverden met hun cd Moonsafari het grote publiek, inclusief de Verenigde Staten. Mike Mills, als regisseur van videoclips betrokken bij het maken van clips en videokunst van Air, volgde de band op toernee in New York, Londen en Parijs. Eating, Drinking, Waiting and Playing is allesbehalve een ranzige rock 'n' roll roadmovie. De band, met de frisgewassen Nicolas Godin en Jean Benoit Dunckel in de hoofdrollen,leent zich daar ook niet voor. Er wordt nergens zichtbaar drugs genomen, nauwelijks gedronken en groupies zijn in geen velden of wegen te bekennen. Conversaties gaan voornamelijk over muziek, recensies en vriendinnetjes. Nicolas en J.B., onmiskenbaar de leiders van de band, komen naar voren als de welopgevoede, intelligente en getalenteerde muzikanten die ze zijn. Mills wisselt fragmenten van soundchecks, kleedkamerrituelen, televisie-interviews en de concerten af met piepkleine straatinterviews, door Mills gehouden in de metropolen. Met die terugkerende minivraaggesprekjes wordt inhoud gegeven aan het fenomeen globalisering: antwoorden lopen nauwelijks uiteen. Net als de muziek van Air is de film zorgvuldig geconstrueerd, fraai gestileerd en tot in de puntjes verzorgd. Eating, Drinking, Waiting and Playing wordt vooral gedragen door de esthetisch vormgegeven beelden en krijgt daarmee een duidelijk stempel van zijn maker. NS