Beau travail

Er bestaan veel mooie films, maar weinig films die over schoonheid gaan. Beau travail is een film over schoonheid. Telkens vraag je je af wat er nu mooi is: de strijkende, zwemmende en marcherende mannen van het vreemdelingenlegioen, of de manier waarop Denis die heeft vastgelegd. Als contrast dient slechts één gezicht, dat van Denis Lavant. Hij heeft een kop die je naar adem doet happen. Soms is de vormgeving zo overdreven gestileerd dat je erom moet lachen. Vaker lukt het haar je in trance te brengen. Claire Denis behandelt het legioen als mythisch leger en als harem; de omgeving van Djibouti niet als land maar als landschap. Er wordt niet gevochten, alleen geoefend. De plot leende Denis van Melville's Billy Budd, waardoor Beau travail ook gaat over de oude tweeëenheid schoonheid en goedheid, die slechts ten koste van veel weemoed van elkaar zijn gescheiden.Denis doet soms met een handvol soldaten wat Riefenstahl met honderden partijleden en atleten deed. Is de bewondering voor groepen lichamen hetzelfde gebleven? Veel dingen die Hitler mooi vond, vinden veel mensen nog steeds mooi. Denis heeft Beau travail majesteitelijk dubbelzinnig gemaakt. Elementen die in de meeste films met elkaar samenwerken, werken elkaar hier tegen. Het geluid zegt bijvoorbeeld iets anders dan het beeld. Seksualiteit is geen onderdeel van de plot, maar een element dat alle beelden laadt. Volgens Denis is film in het algemeen zowel vulgair als verheven. Als ze Sneeuwwitje zou verfilmen, zou ze er opnieuw een meesterwerk van kunnen maken.(Bianca Stigter is filmredacteur bij NRC Handelsblad.)